Jan II
Mercurius (urodzony w Rzymie, w 495 roku, zmarł w Rzymie, 8 maja 535 roku) Syn Projektusa z Rzymu. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 31 grudnia 532 roku do 8 maja 535 roku. Zwyczaj przyjmowania przez papieży nowych imion zainaugurował właśnie Jan II. Po wyborze uznał on najprawdopodobniej, że jego własne imię Merkury brzmi nazbyt wojowniczo, a poza tym przywodzi skojarzenia z pogańskim bożkiem handlu, toteż postanowił je zmienić. Nowe imię przyjął na cześć jednego ze swoich poprzedników na Stolicy Piotrowej, papieża Jana I, któremu oddawano cześć jako męczennikowi. Śmierć Bonifacego II dała początek ponad dwu-miesięcznemu wakatowi. W tym czasie trwały zabiegi różnych konkurentów oraz popierających ich grup o pozyskanie tronu papieskiego; uciekano się do rozmaitych intryg oraz prób świętokupstwa. Ostatecznie dokonano kompromisowego wyboru i nowym papieżem został Merkury, kapłan rzymskiego kościoła Santa Clemente. Po elekcji podjął on starania o zatwierdzenie przez kolejnego ostrogockiego króla Italii Altaryka dekretu, wydanego przez senat rzymski jeszcze w czasach Bonifacego II, zakazującego niegodziwych praktyk podczas wyboru papieża. Dekret ograniczał również wysokość kwot, jakie można było przeznaczać na ten cel, i groził banicją wszystkim, którzy nie zawahają się przed świętokupstwem. W przypadku podwójnego wyboru duchowni i obywatele Wiecznego Miasta mieli być karani grzywną, przeznaczoną dla ubogich, a rozstrzygnięcie należałoby wówczas do Rawenny. Z rozkazu Altaryka treść dekretu wyryto w marmurze i zawieszono w portyku Bazyliki św. Piotra, aby każdy mógł się z nim zapoznać. Jan II przyjął delegatów wschodniorzymskiego cesarza Justyniana I "Wielkiego" oraz uznał 15 marca 533 roku jego dekret dogmatyczny o wierze, przywołujący nauczanie dotychczasowych soborów wraz z formułą teopaschityczną: "jedna Osoba w Trójcy Świętej cierpiała w ciele", za zgodny z ortodoksją. Wcześniej ową formułę, której autorami byli mnisi scytyjscy, odrzucił papież Hormizdas, bo obawiał się monofizyckich skojarzeń. Natomiast cesarz cenił jej antynestoriańską wymowę i miał nadzieję, że zostanie zaakceptowana przez monofizytów. Oni jednak ją odrzucili, a najbardziej kategorycznie wystąpili przeciw niej mnisi Sostenionu z Konstantynopola, nazywani akoimetami, czyli "bezsennymi", ponieważ pełnili służbę Bożą dniem i nocą. Kiedy oni także odmówili uznania, że Najświętsza Maryja Panna jest Matką Boga (Theotokos), na żądanie cesarza Justyniana I, papież potępił ich 24 marca 534 roku i wystosował do Jana II list Raddentus honorem, datowany 6 czerwca 533 roku, w którym uznawał go za "głowę wszystkich Kościołów". List ten został włączony, razem z odpowiedzią papieża, do Kodeksu Justyniana. Z ocalałej korespondencji papieża i biskupa Arles Cezarego znana jest sprawa biskupa Contumeliosusa z Riez (Prowansja), który za przestępstwa został przez Jana II złożony z urzędu i osadzony w klasztorze. Administratorem jego diecezji został biskup Cezary. Jan II zmarł w Rzymie, a pochowano go w portyku Bazyliki św. Piotra.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk
12-07-2023